Paarden zijn altijd in het hier en nu.
Dat is wat ik geloofde.
Die ‘overtuiging’ komt voort uit mijn opleiding als paardencoach, waarin we zowat ingepeperd kregen dat paarden altijd reageren vanuit het ‘hier en nu’.

Maar paarden zijn met hun gedachten niet altijd ‘hier’.
En ik durf ook te argumenteren dat hun reacties niet altijd komen vanuit het ‘nu’, want ook zij hebben een lichaamsgeheugen. Maar dat is voor een andere keer.

In mijn dagelijks werk als ‘trainer’ ervaar ik namelijk dat paarden zeker met hun gedachten niet altijd ‘hier’ zijn. In het werken met Blue de afgelopen periode stelde ik vast dat haar gedachten vooral ‘ergens anders’ waren: bij de andere paarden, bij de weide naast haar, bij lawaai in de verte, bij grassprietjes die buiten haar bereik in de roundpen groeiden, bij de lege slowfeeder aan de buitenkant van de roundpen… haar aandacht ging dus naar plaatsen waar haar lichaam zich niet bevond.
Ze geloofde dus, net zoals wij mensen dat kunnen doen, dat haar geluk ‘buiten de roundpen’ lag. Dus ergens anders dan hier en bij factoren buiten zichzelf (de paarden, gras, haar paddock, slowfeeder…).

En dus als haar gedachten niet op de plaats van haar lichaam waren… in hoeverre was ze dan werkelijk ‘hier’?

Als ik terug naar Blue kijk, die hier nu inmiddels 10 dagen staat, dan zie ik een paard dat volledig het noorden kwijt was. Heel begrijpelijk als je het mij vraagt, wanneer je weet dat ze zo goed als gans haar leven (5 jaar, ze is nu 5,5) op dezelfde plek, bij dezelfde mensen in dezelfde kudde heeft geleefd.

Dan werd ze ‘plots’ opgehaald in een ding op wielen dat ze nog nooit eerder had gezien en naar een plek gebracht waar alles anders was en ze niemand kende.

Beeld je je maar eens in hoe dat voor jou zou zijn. Dat je morgen wakker wordt en je herkent niets en niemand meer. Zonder mogelijkheden om in contact te komen met ‘je vorige leven’. Je zou voor minder in de war en in paniek raken denk ik dan.

Wanneer paarden (of mensen) in zo’n staat van ‘paniek’ verkeren, zien ze de wereld op een andere manier dan wanneer ze zich veilig en comfortabel voelen. Ook leren verloopt anders op zo’n momenten.

Wanneer het lichaam (paard én mens) in ‘alarmmodus’ is, dan komen prikkels veel harder binnen en lijkt alles en iedereen dreigend en gevaarlijk te zijn. Het is moeilijk om op iets anders te focussen dan op ‘het gevaar’.
Of de ‘onzichtbare spoken’ zoals we dat binnen de paardenwereld al wel eens benoemen.

Ook wij mensen hebben last van onzichtbare spoken die ons gedrag sturen:
– wanneer we ons verliezen in de doelstellingen en verwachtingen (die we hebben met ons paard)
– wanneer we ons verliezen in perfectionisme
– wanneer we gefrustreerd raken omdat het niet loopt zoals je gehoopt had
– wanneer je je beoordeeld voelt door iedereen (aan de rand van de bak), of zelf een oordeel velt
– wanneer je bang bent om iets fout te doen en daarom liever niets of niet te veel doet
– wanneer je denkt dat je alles al weet en kunt en dus nooit iets fout doet
– wanneer je ‘hard begint te werken’ in de hoop dat de oplossing biedt
– wanneer je niets meer durft te vragen (aan je paard) uit angst voor de reactie
– …

En ‘onzichtbare spoken’ triggeren ‘onzichbare spoken’ bij anderen.
Onzichbare spoken zijn ‘triggers’ voor onze overlevingsresponsen. En we weten niet altijd wat de ‘trigger’ is, daarom zijn de spoken onzichtbaar, en worden we geconfronteerd met gedrag dat nergens op gebaseerd en overdreven lijkt te zijn.

In beide gevallen, bij mens én paard, draait het er bij ‘onzichtbare spoken’ om dat we gaan ervaren dat we in het ‘hier en nu’ veilig zijn. Dat we gaan ervaren (dat is iets anders dan ‘weten’) dat de kans dat dat worst case scenario zal gebeuren uiterst klein is. Het gaat om opdoen van nieuwe positieve ervaringen.

Voor paarden is het belangrijk dat ze bij een trainer terechtkomen die ‘overlevingsresponsen’ herkent, begrijpt en weet hoe er mee om te gaan.
Het is al te gemakkelijk om een paard (of mens) een labeltje te geven als ‘pusherig’, ‘probleempaard’, ‘geen respect’,… terwijl dat gewoon eigenlijk ‘overlevingspatronen’ zijn van het paard én wij als mens over het algemeen een heel belangrijke rol hebben gespeeld in het ontstaan van die ‘overlevingspatronen’.

En overlevingspatronen ontstaan:
– wanneer grenzen worden overschreden
– wanneer er een gebrek aan gezonde afgrenzing is
– wanneer verbinding verbroken word

Daarom heb ik de afgelopen 10 dagen met Blue voornamelijk gewerkt aan haar gevoel van ‘veiligheid’. Haar grenzen zo veel als mogelijk respecterend (soms ga je te ver, al is dat jouw intentie helemaal niet, je weet namelijk niet altijd precies waar de grens ligt), met gezonde afgrenzing en met focus op verbinding. Het resultaat van werken aan veiligheid is: ontspanning, groeiende focus, nieuwsgierigheid, verbinding, een groter lichaamsbewustzijn, kunnen leren (ipv enkel reageren), fijngevoeligheid zonder reactief zijn, …

We zijn helemaal nog niet op het punt dat Blue zich comfortabel voelt met alles wat er gebeurt in haar leven, dat kan ook helemaal na 10 dagen in een ‘nieuwe wereld’.
Ze maakt zich nog om heel veel dingen zorgen. En stelselmatig zorgen we dat haar spreekwoordelijke ’emmertje’ geleegd kan worden in plaats van dat ze haar spanning vast houdt tot het overloopt.
Voor nu ben ik heel blij dat ze steeds meer momenten kan vinden waarin ze werkelijk ontspant in het ‘hier en nu’ en zich stilaan begint te realiseren dat ze haar ‘happy place’ in zichzelf kan meedragen.

Vond je deze blog interessant? Deel hem dan zodat anderen hem ook kunnen lezen.
Maakte hij iets in je los? Dan zou ik het fijn vinden dat je met me deelt wat er in je bewoog.
Wil je meer leren of kennismaken? Vul dan even onderstaand formulier in en dan neem ik contact met je op.